Economy’s on fire
De kans dat Jerome Powell, de voorzitter van de Amerikaanse centrale bank (Federal Reserve, hierna: FED), even hip zal worden als de Kardashians, lijkt mij even waarschijnlijk als een Belgische begroting die binnen drie jaar zijn evenwicht bereikt. Nihil dus. Toch heeft Powell en zijn schare discipelen op dit moment één van de belangrijkste posten ter wereld. Strategen, analisten, fondsbeheerders en het team van Rechtuit Invest,… ze hangen allemaal aan zijn lippen, analyseren zijn woorden tot op het bot en proberen zijn volgende stappen te voorspellen. ‘Never fight the Fed’ is naast een quote ook een ode aan de belangrijkste missie van de centrale bank: het inflatiecijfer temperen tot een hoogte van 2%. Een stijgende rente moet in een normaal werkende economie inflatie te vuur en te zwaard bestrijden. Die rente onderdrukt de consumentenvraag wat tot lagere prijzen leidt.
Eerder poneerden we dat Powell korter op de bal speelde dan Christine Lagarde, zijn Europese evenknie. Intussen is ons enthousiasme over zijn aanpak bekoeld, want een ver doorgedreven daadkracht kan ook een destructief kantje vertonen en momenteel lijken we hier wel tegen aan te schurken. Zo werd de rente nog nooit zo snel en met dergelijke grote sprongen verhoogd. Momenteel bevindt die zich op een niveau van 3 tot 3,25% en marktwaarnemers gaan ervan uit dat deze aan de start van de lente zal opgetrokken zijn tot een niveau van 4,5 tot 4,75%. Enerzijds krijgt de markt amper de tijd om zijn boodschap te absorberen, anderzijds is zijn taal ten opzichte van diezelfde financiële markten nogal radicaal. Een onaangenaam gevolg is een historisch sterke dollar. Andere werelddelen importeren zo inflatie vanuit de VS. De oplossing om de eigen munt opnieuw aantrekkelijker te maken ten opzichte van de Amerikaanse dollar bestaat er in eveneens de rente op te trekken. Een soort wederzijds opbod, maar nu met rentes en niet met kernwapens zoals tijdens de Koude Oorlog.
Het doet enkele spelers vermoeden dat de FED een harde landing wenst uit te lokken omdat dit de snelste manier is om inflatie en de daarmee gepaard gaande erosie van het socio-economische weefsel tegen te gaan. Persoonlijk geloven we niet in dit scenario. Te grote en langdurige koersdalingen zijn eveneens nefast voor het consumentenvertrouwen. Denken we maar aan de vele pensioenspaarfondsen die het hard te verduren krijgen. Of de gezondheid van de bancaire balansen die kreunen onder de snel dalende obligatiekoersen. Wij geloven nog steeds dat elke centrale bank onder een zekere politieke beïnvloeding staat. De huidige machthebbers in de VS wensen geen binnenlands economisch kerkhof en dat zal Powell begrepen hebben.
Dergelijk spektakel heeft gigantische zigzagbewegingen op de aandelenmarkt tot gevolg. Op 13 oktober werd een niet al te best Amerikaans inflatiecijfer gepubliceerd. Die dag leek de markt meer weg te hebben van een ordinaire kermisfoor. Positief-negatief-positief. Tussen beide extremen bevond zich een spreiding van maar liefst 5%. Bewegingen die we bij aandelen tijdens eerdere crises ook al hebben opgetekend. Intussen bereikte de spreiding tussen top en dal bij aandelen de mediaan van de dalingen tijdens eerdere crises. Wat echter het meest opvallend is aan de huidige situatie is de snelle afwaardering van obligaties. Door de snelheid van de strenge aankondigingen, ontvingen zij sinds begin dit jaar hun grootste oplawaai in 50 jaar.
Vaarwel en Auf Wiedersehen, TINA.
Wanneer de mist zal optrekken, kunnen we meteen TINA ten grave dragen. TINA (There is no Alternative), was de laatste jaren het acroniem voor het soepele monetaire beleid waardoor aandelen zich tot de enige winstmotor in het financiële landschap konden kronen. De inverse rentecurve (de belangrijkste parameter voor een nakende recessie) zorgt er alvast voor dat kort tot middellang schuldpapier geleidelijk weer een aantrekkelijker rol krijgt toebedeeld dan louter bescherming tijdens volatiele tijden.
Intussen begint een nieuw resultatenseizoen. Tijdens het tweede kwartaal waren heel wat bedrijven in staat een prima rapport voor te leggen. Meteen ontstond er een zomerrally die medio augustus een abrupt einde nam. Dit kwartaal wordt het moeilijker om positief uit de hoek te komen. Door de dure dollar verwachten heel veel analisten een onwaarschijnlijk sterke winststijging voor Europese aandelen. Ruimte genoeg dus voor een tijdelijke ontgoocheling, maar geef zeker niet toe aan de tijdelijke angsten die bij dagen de markten teisteren. De gigantische beweeglijkheid tijdens een doordeweekse, druilerige herfstdag geven aan dat de markten niet zo efficiënt zijn als sommigen beweren. Wanneer er sprake is van een verhoogde nervositeit is psychologie de belangrijkste component. Elke markt herstelt zich en wat ons betreft mag dit liever vroeg dan laat gebeuren. Een goed uitgebalanceerde portefeuille heeft de taak om de toekomstige opwaartse rit zonder al te veel schokdempers te kunnen volhouden. Daarom is het zaak om deze af en toe te laten analyseren. Contacteer ons dus gerust wanneer u vragen zou hebben.
Matthias Vandezande
